Pokój nr 9 - Wilson Heinen

-Wiem.-Sapnąłem jedząc.-O własnie! Bym zapomniał.-Wstałem biorąc radio i położyłem je na stoliku nocnym. Po chwili włożyłem jedną z wielu wziętych płyt. Zacząłem z delikatnym uśmiechem kręcić delikatnie biodrami w ryt muzyki i po sekundzie się obróciłem w stronę Adama.-Wiesz co robiłem by zarobić na studia?-Uśmiechnąłem się kusząco do niego, śmiejąc się przy tym od razu.

Przyglądałem mu się badawczo. Odłożyłem pustą miskę na bok- Roznosiłeś ulotki?- zaśmiałem się cicho. Beyonce. No cóż oryginalne to nie było. Ale nie ma co narzekać. I tak byłem wniebowzięty i wciąż myślałem, że to żart.

-Na pierwszym roku tak.-Mruknąłem z uśmiechem.-Na drugim roku pracowałem już w stryptizie.-Wyszeptałem oblizując usta.-Mogę ci później pokazać, ale najpierw musisz ładnie zjeść.- Uśmiechnąłem się siadając.-To cały soundtrack z 50 Shades of Grey, więc.-Poruszyłem delikatnie brwiami zaczynając znów jeść..

Zaśmiałem się.- Już cię wyprzedziłem- wskazałem pustą miskę.- Możesz mnie nauczyć. Chociaż nigdy nie tańczyłem. Pewnie się ośmiesznę, ale trudno- wzruszyłem ramionami. Naprawdę nie poznaję samego siebie. Różne sytuacje zmieniają człowieka

Zaśmiałem się cicho.-Chętnie.-Mruknąłem i po niedługim czasie skończyłem. Wziąłem miski i zaniosłem je do zlewu.-Jutro pozmywam.-Mruknąłem biorąc nasze kieliszki i stawiając je na komodzie. Dobiłem swój kieliszek wina i nalałem sobie jeszcze, wypijając do połowy kieliszek.-Siadaj na łóżku.-Wymruczałem zdejmując koszulkę i rzuciłem ją na bok.-Nie chcę uprawiać z tobą dziś już seksu, ale...No ty za chwilę będziesz miał już ochotę.- Odwróciłem się do chłopaka zaczynając powoli kręcić biodrami i zsuwając z siebie dresy.

- Niestety nie mam ci czym zapłacić. Chyba, że pięknym uśmiechem- wyszczerzyłem zęby.- No dobrze panie Wilson, niech mnie pan zaskoczy- usiadłem wygodnie na łóżku. Miałem wrażenie jakbym zapadł się w puch, a łóżko było większe niż w rzeczywistości. Przyglądałem się uważnie jegk ruchom.

-Twoje usta mi wystarczą.-Przybliżyłem się delikatnie do jego ust, gdy chciał jednak mnie dotknąć... Odsunąłem się szybko.-Nie tak szybko, panie Blake.-Mruknąłem oblizując lubieżnie usta i zaczynając powolnymi ruchami ściągać z siebie dresy. Widziałem jak jego twarz robi się, co raz bardziej czerwona i zaczyna się stresować. Oh, będę musiał go znów rozluźnić..